Geshiedenis Vincentius Putra _ Sejarah Vincentius Putera

Geschiedenis

Onder de naam "Eene vereniging van st. Vincentius a Paolo" werd op 29 augustus 1855 door de bisschop en enkele prominente inwoners van het toenmalige Batavia besloten tot de oprichting van een Vincentiusvereniging voor de steun en opvang van het Indische kind.

De eerste jaren waren buitengewoon zwaar en moeilijk. Alles diende van de grond getild te worden. Men begon met koninklijke goedkeuring maar zonder geld. Het eerste (kleine) eigen tehuis kon in april 1862 op Pasar Baru worden geopend. Zusters Ursulinen gaven de eerste zorg en doen dit tot op de dag van vandaag in het meisjeshuis.


In 1910 werd op Kramat Raya een landhuis aangekocht met een groot stuk grond eromheen. Het huidige hoofdgebouw werd in 1916 in de "voortuin" gebouwd. Nog voor de tweede wereldoorlog (1938) groeide Vincentius uit tot twee flinke huizen: één voor jongens "Vincentius Putera" op Kramat (het oude Weltevreden) en één voor meisjes "Vincentius Puteri" op Bidara Cina (het vroegere Meester Cornelius), samen zorgend voor zo'n 250 kinderen.

Vincentius heeft de oorlog moeizaam overleefd, maar bleek na de oorlog noodzakelijker dan ooit tevoren. Minder voor Indische kinderen maar meer en meer voor Indonesische kinderen.

In een volkomen ander en mateloos groter wordend Jakarta was de vraag naar deze zorg vele malen groter dan het aanbod. Zo was de situatie toen in 1946 Broeder Winand Divendal (voor foto zie geschiedenis van de Nederlandse tak van de stichting; klik hier) door zijn Franciscaner orde naar Jakarta werd gezonden.

Onafgebroken heeft Broeder Winand, aanvankelijk als surveillant en vanaf 1972 als directeur, tot 1983 voor zijn jongens op Kramat mogen werken. Hij realiseerde in die periode een nieuwe middelbare school (SMP). Maar hij zorgde er vooral voor dat duizenden kinderen opgroeiden tot zelfstandige en gelukkige jong-volwassenen.

In 1983 is één van de oude huizen, die als slaapgebouw functioneerde,  afgebroken nadat het dak was ingezakt. Pas in 1987 waren de fondsen rond om een nieuw internaat te bouwen. Dat werd in 1989 opgeleverd. In de jaren 1990 tot en met 1992 zijn door de "bouwende" directeur Pater A. Ombos ofm achtereenvolgens de nieuwe STM, praktijklokalen machine-bankwerken en het nieuwe lagere schoolgebouw gerealiseerd.

In juni 1947 werd het derde huis geopend, "Desa Putera", aan de rand van de stad in Lenteng Agung. De broeders Van Dongen namen de leiding op zich voor de circa 150 jongens en doen dat nog steeds.
Ook stichtten zij ruime scholingsmogelijkheden (SMP en STM) voor de jeugd.

In het kader van de zelfstandigheid van Indonesië diende men de naam en de statuten te wijzigen. Zo ontstond in maart 1950 de "Perhimpunan Vincentius Jakarta".
De huizen groeiden in de kinderomvang en de groei van de inkomsten liep daar met veel 'pijn' achteraan. Veel hing af van weldoeners uit Jakarta zelf en van bedelpreken in de parochies van Jakarta.

Maar er kon nog steeds geen hulp geboden worden aan de kinderen van onder de 6 jaar. Dit was niet vol te houden en in 1972 werd via de Perhimpunan door Broeder Winand het vierde tehuis geopend dat de naam kreeg van "Pondok si Boncel", hetgeen betekent "het huis van Klein Duimpje".
Die groei naar circa 900 kinderen is naar omstandigheden heel gericht en heel bewust gegaan. Sommigen zeggen "overmoedig", anderen zeggen "met groot vertrouwen".

Wij houden het natuurlijk op het laatste, want aan hulp heeft het nooit ontbroken.

Sumber: http://www.panti-asuhan.nl/id-geschiedenis.shtml